Depresja

Witam. Wiem, że te Forum nie jest przeznaczone do tego typu spraw, ale mam tu kolegę, który Mi powiedział, że panuje tu miła atmosfera a zależy Mi na tym, żeby odpowiedż nie była w typie krytyki.


Chciałbym, abyście zdiagnozowali, czy mogę być chory na Depresję. Podam wam wszystko, co się ze Mną dzieje:

- Mam tak, że jak leżę w łóżku i zamknę oczy to nie raz wydaje Mi się, że spadam.
- Mam skoki nastrojów (raz jestem Happy i w ogóle, a 5 min póżniej łapię doła).
- Kiedy siedzę, zauważam, że nie które części Mojego ciała same drgają.
- Mam nie raz myśli w stylu "Wy[beeep]ane mam, wezmę się zabiję i bd miał ze sobą spokój).
- Wydaję Mi się, że jestem krzywdzony w okół siebie.


Wydaję Mi się, że to może być spowodowane Moją byłą sytuacją w rodzinie. Postaram się Ją wam przedstawić :

Od około 5-6 lat Stary ma kłopoty z alkoholem, upijał się w pracy po czym przychodził i robił awantury w domu (było tak co dziennie). Znęcał się nade Mną psychicznie (głównie wyzywając Mnie "[beeep]ony Gnojek etc.). Matka nic z tym nie robiła, bo jak uważała ''Nie wyrzucę człowieka na ulicę". W dodatku Ona też czasem miała nie złe skoki ciśnienia "raz nawet oberwałem rurą od odkurzacza". Ok. pół roku doszło do tego, że Ojciec uderzyła Matkę, wiadomo .. Ja, jako 16letni syn nie mogłem już sobie na to pozwalać. Podszedłem do Niego, po czym dostał kilka strzałów, oraz kopa w klatkę (oceniając Moją siłę, to nie zrobiło to na Nim większego wrażenia [no, może poza tym, że był zaskoczony, że podniosłem na Niego rękę]). Matka postanowiła coś z tym zrobić, sprawa miała trafić na Policję, ale skończyło się na pogróżkach. Nie mogę go strawić w domu, są ciągłe awantury, w dodatku ostatnim czasy stałem się kozłem ofiarnym, że niby się nad nim znęcam i te sprawy.


Na początku roku szkolnego było good, ale zacząłem być poniżany, nie raz popychany, pluty, to Mnie dobiło. Zaczęło się to ok. 4-5 miesięcy temu. Nagle przestałem chodzić do szkoły, póżniej zaczęło Mi się odechciewać wszystkiego, zauważyłem, że gdy siedzę na wf na ławce, to boję się o siebie (dziwne odruchy, kiedy piłka przeleci koło Mnie), następnie zobaczyłem, że mam dziwne nie kontrolowane odruchy, skończyło się nad myślami samobójczymi.

Czy to może być Depresja ? jak to się leczy ? mam szansę normalnie funkcjonować ? co powinienem zrobić ?

Proszę, o szybką odpowiedż.

- Mam tak, że jak leżę w łóżku i zamknę oczy to nie raz wydaje Mi się, że spadam.
- Mam skoki nastrojów (raz jestem Happy i w ogóle, a 5 min póżniej łapię doła).
- Kiedy siedzę, zauważam, że nie które części Mojego ciała same drgają.
- Mam nie raz myśli w stylu "Wy[beeep]ane mam, wezmę się zabiję i bd miał ze sobą spokój).

Nie masz deprechy, ale zdecydowanie brakuje Ci magnezu (widać to szczególnie po tych drganiach i nastroju). Kup dowolne piguły z dodatkiem B6, po tygodniu powinieneś odczuć poprawę. I nie wmawiaj sobie depresji, idzie wiosna, więc wyjdź w dzień gdzieś na słońce, to też pomaga.

A co ze szkołą ?? nie mam w ogóle motywacji

Chęć do pracy, nauki, ruchu, zabawy i takie tam są regulowane przez możliwości naszego mózgu, który bez magnezu obejść się nie może. Zjedz na próbę dobrą czekoladę, a zobaczysz jaką różnicę odczujesz. Jeżeli nie masz siły na naukę, bierz jeszcze lecytynę, wspomaga koncentrację.

I jeszcze raz mówię - nie jesteś chory.

Dzięki. Dzisiaj po szkole wszystko kupię.

czekolada tutaj nie pomoże. Porozmawiaj o tym wszytkim co napisałes z mamą i powiedz jej co sie z toba dzieje i jak to wszystko co sie dzieje w domu na ciebie wplywa, . Jezeli nie ufasz mamie to w szkole porozmawiaj z psychologiem szkolnym lub wychowawca -musza ciebie wysluchac i ci pomoc. Jezeli w domu jestes gnebiony psychicznie i fizycznie bez ogrodek idź na policje - brutalne wobec rodzicow ale mniej brutalne wobec tego co oni wypawiaja z twoja psychika. Sa telefony zaufania, ktore pomoga ci odnleść sie w tej calej sytuacji i podadza pomocna dłoń, warunkiem jest to,ze ty sa musisz sie przelamać i rozmawiac z osobami, ktore ci pomoga.

Stany depresyjne ma każdy i to nie jest choroba, poważne zagrożenie jest w tedy gdy nie próbuje walczyć ze stanem apatii i przygnębienia. Ostatnio na tvn był program o depresji.

czasami mam podobnie też niechcę mi się chodzić do szkoły , mam wyj**ane na wszystko itp.

Ale jakoś biorę się w garść i nie użalam się nad sobą bo to nic nie daje.

Podobno to mija po 2-3 miesiącach.

Z takim przekonaniem nie minie po roku. Weź się w garść chłopie! Znajdź zajęcie które będzie pochłaniało Twój czas, możesz posiedzieć z przyjacielem. Inaczej problemy będą się nawarstwiać, a Ty będziesz coraz bardziej się pogrążał. Sławni ludzie którzy w dzieciństwie mieli takie problemy zrobili wszystko dla swojej pasji, i osiągnęli sukces, chociażby Thomas Edison. Jemu mówili że jest za głupi, tymczasem był jednym z największych umysłów świata. I Ty możesz zacząć zajmować się tym co Cię interesuje, w końcu każdy ma coś co go interesuje.

Stany depresyjne ma każdy i to nie jest choroba...

I tu się mylisz, depresja jest chorobą (afektywną).

Niestety jedynę co mogę Ci powiedzieć, powiedział post wyżej Plus. A to cytat ze strony www.depresja.za.pl :

Gdy takie objawy jak:
smutek lub ''uczucie pustki'';
zaburzenia snu;
utrata energii, poczucie zmęczenia, ospałość;
zaburzenia apetytu
trudności z jasnym myśleniem, skupieniem uwagi, podejmowaniem decyzji;
utrata zainteresowania dla zajęć, które kiedyś sprawiały przyjemność, także dla seksu;
lęk i/lub ataki paniki;
obsesyjne drążenie bolesnych doświadczeń i myśli;
poczucie winy i bezradności
obniżone poczucie własnej wartości, brak nadziei;
niepokój i/lub drażliwość;
myśli o śmierci lub samobójstwie

Utrzymują się powyżej dwóch tygodni, powinieneś zgłosić się do lekarza pierwszego kontaktu, a najlepiej od razu do lekarza psychiatry! Nie potrzebne Ci skierowanie.

Większość ludzi jednak nie idzie do lekarza.... powód- wstyd! Tutaj nie ma żadnego wstydu! To jest choroba, którą można wyleczyć! Większość bo aż 50-60% ludzi chorych na świecie nie idzie do lekarza, 20-30% chorych z depresją zostaje pod opieką lekarzy ogólnych, a tylko 8-12%(!) jest pod opieką psychiatrów! Po co się męczyć rok, dwa, pięć lat? Można znacznie skrócić przebieg i objawy depresji przez zażywanie odpowiednio dobranych leków przeciwdepresyjnych i psychoterapii. W tym okresie potrzebne nam jest duże wsparcie rodziny i znajomych. Musimy się pogodzić z tym, że jesteśmy chorzy na depresje, ale nie możemy się poddawać! Najważniejsze to mówić o tym otwarcie, chociażby wśród najbliższych. Nie zamykać się w sobie, bo w tym momencie znacznie trudniej będzie nam wyjść z choroby.

- Mam tak, że jak leżę w łóżku i zamknę oczy to nie raz wydaje Mi się, że spadam.
- Mam skoki nastrojów (raz jestem Happy i w ogóle, a 5 min póżniej łapię doła).
- Kiedy siedzę, zauważam, że nie które części Mojego ciała same drgają.
- Mam nie raz myśli w stylu "Wy[beeep]ane mam, wezmę się zabiję i bd miał ze sobą spokój).
- Wydaję Mi się, że jestem krzywdzony w okół siebie.

Ad.1- Mam tak samo taki urywek, jakby spadam ze skały Zazwyczaj otwieram oczy i mimowolnie podskakuję w łóżku.
Ad.2- To chyba mają wszyscy w tym wieku
Ad.3- Też tak mam. Dobrze, że plus napisał, że to wina magnesu.
Ad4.- Trzeba sie wziąć w garść
Ad.5- Nic dziwnego, Skoro taka sytuacja w rodzinie i w szkole.

W szkole moża sobie w miare łatwo poradzić. Już był na forum taki jeden, co miał problemy w szkole.

Uszy do góry. Jak ojciec będzie trzeźwy to zaproś go z matką na poważną rozmowę. Mów wtedy wolno, wyraźnie. Daj im do zrozumienie, że jesteś poważny, i to co mówisz to nie żarty. Jeśli Cię oleją, to znaczy że Albo nie dorośli to bycia rodzicami, albo na Ciebie nie zasługują.

Ja osobiście nie chcę tutaj podawać swoich metod bo są one lekko mówiąc "okrutne".

Weż się w garść chłopię. Najważniejsza teraz jest szkoła, bo od niej zależy twoje życie. Po 2 z rodzicami miałem może nieco inną sytuację, ale bazuje to na tej samej zasadzie. Mianowicie masz swoje prawa i oni muszą ich przestrzegać. Powiedz Im, że jeżeli nie dojdą ze sobą do ładu, to odwiedzasz szkolną Pedagog, lub Pedagoga. Do deprechy mało Ci brakuję więc mówię to po raz kolejny weż się w garść, i zaplanuj sobie pozostały czas. Nie wiem ... zapisz się na jakieś zajęcia, a najlepiej korepetycje, żeby wyjść na prostą z Ocenami.

Co do szkoły. Przyznam, że nigdy nie miałem takiej sytuacji, ale na twoim miejscu bym ich olewał. Niech sobie gadają, co chcą, a Ty miej to w [beeep]e.




_----------------------------------------------------_
A teraz tak w skrócie, co Ja bym zrobił. ODwiedził jakiegoś kumpla na kilka dni, niech się o Ciebie po martwią. Z rodzicami twardo, jak oni do Ciebie, to Ty do nich. Ważne, abyś pokazał, że ich się nie boisz, wtedy dadzą Ci spokój.


Pozdrawiam.